روح الله الموسوی الخمینی، بیستم جمادی الثانی ۱۳۲۰ هجری قمری ، مطابق با ۳۰ شهریور ۱۲۸۱ هجری شمسی (۲۴ سپتامبر ۱۹۰۲ میلادی) در شهرستان خمین از توابع استان مرکزی در خانواده ای اهل علم و جهاد و در خاندانی از سلاله زهرای اطهر(سلام الله علیها) به دنیا آمد.
پدر بزرگوار امام خمینی، مرحوم آیة الله سید مصطفی موسوی ، از معاصرین مرحوم آیة الله العظمی میرزای شیرازی (رض)، پس از آنکه سالیانی چند در نجف اشرف علوم و معارف اسلامی را فرا گرفته و به درجه اجتهاد نایل آمده بود ، به ایران بازگشت و در خمین ملجاء مردم و هادی آنان در امور دینی بود. سید مصطفی در خمین با ایجاد جلسات معارف اسلامی به آگاه ساختن توده ی مردم، اقدام کرد و سرانجام در راه خمین و اراک به دست عده ای که به مردم ظلم می کردند و سید مخالف و مانع آنها بود، شهید شد.
امام (ره) در ۵ ماهگی یتیم شد و بعد از شهادت پدر، تحت سرپرستی عمه و مادر و دائی مهربانش پرورش یافت. امام تحصیلات مقدماتی را در خمین ، نزد میرزا محمود شروع کرد و در مکتب ملاابوالقاسم و مدرسه جدید التأسیس احمدیه آن دیار ادامه داد. در سن ۱۵ سالگی ، تحصیلات فارسی آن روز را به اتمام رسانید و نزد برادر بزرگش مرحوم آیة الله پسندیده، صرف و نحو و منطق را شروع کرد و تا سال ۱۳۳۸ ه. ق ، از محضر ایشان بهره ی کافی برد.
در سن ۱۹ سالگی ، هنگامی که ۱۴ سال از وفات مادرش می گذشت، به واسطه ی روح تشنه و جستجوگرش راهی حوزه علمیه اراک شد که از حوزه های بزرگ دینی به شمار می رفت و تحت زعامت و سرپرستی مؤسس حوزه علمیه قم ، مرحوم آیت الله العظمی حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی که از مجتهدین حوزه علمیه نجف اشرف و از شاگردان برجسته ی حوزه درس مرحوم میرزای شیرازی بود، اداره می شد.
در سال ۱۳۴۰ه.ق ، آیت الله حائری یزدی به درخواست علمای بزرگ شهر مذهبی قم ، از اراک به این شهر مهاجرت کرد. امام نیز به قم سفر کرد و در محضر آیت الله حائری یزدی، پایه های علمی و مبانی فقهی و اصولی را تکمیل کرد و در محضر آیت الله شیخ علی اکبر یزدی (معروف به حکیم) در علم هیأت مهارت یافت.
امام (ره) از استاد و مراد خود ، آیت الله شاه آبادی متون مختلف عرفان، حکمت و فلسفه را فراگرفت و خود را در دریای علوم اسلامی غرق کرد. در سال ۱۳۴۵ ه. ق ، سطوح را به پایان رسانید و به درجه ی اجتهاد نایل شد و بدون نیاز علمی و فلسفی به حوزه های علمیه نجف، در زمره مجتهدین و نوابغ فقهی قرار گرفت.
در سال ۱۳۴۸ ه. ق ، با دخت مکرمه ی مرحوم آیت الله آقای حاج میرزا محمد ثقفی تهرانی ازدواج کرد و ثمره این ازدواج دو پسر و سه دختر بود.
امام (ره) در سال ۱۳۴۷ ه. ق ، در حالی که فقط ۲۷ سال داشت، تدریس فلسفه را آغاز کرد. سپس در سال ۱۳۶۴ ه. ق همزمان با ورود آیت الله بروجردی به قم ، به تدریس علوم منقول و خارج فقه و اصول پرداخت. قبل از آن ، مدتی به تدریس (سطوح) اشتغال داشت و کتابهای فقه و اصول را با بیانی شیوا و رسا برای طلاب و فضلا ، شرح و بسط می داد.
* برخی از آثار و تألیفات امام خمینی:
1. شرح دعای سحر
2. شرح حدیث جنود عقل و جهل
3. شرح چهل حدیث
4. سرالصلوة : در بیان اسرار معنوی و عرفانی نماز
5. آداب نماز
6. جهاد اکبر یا مبارزه با نفس ( در اهمیت تهذیب نفس)
7. وصیت نامه سیاسی الهی ( خطاب به نسل حاضر و نسلهای آینده )
8. دوره ۲۲ جلدی « صحیفه نور».
امام خمینی (ره)، آراء و رهنمودهای سیاسی، اجتماعی و دینی خود را در ضمن صدها خطابه و پیام و حکم و نامه، در طول سالهای مبارزه و سالهای پس از پیروزی انقلاب ارائه نموده است که این رهنمودها به صورتهای مختلف و در قالب دهها عنوان و اثر منتشر شده اند.
امام در پیروزی انقلاب اسلامی، نقش بزرگی را در رهبری مردم برعهده داشت و بالاخره در ۱۲ بهمن ۱۳۵۷ ، پس از سال ها تبعید به وطن بازگشت و تا سال ۱۳۶۸، هدایت جامعه را بر عهده داشت.
* روشهاى مبارزاتى امام خمینى (ره):
۱. اعتقاد به حرکت و بسیج مردمى: امام با اعتقاد راسخ به نقش کلیدى مردم در سرنگونى نظام شاهنشاهى، به طور مستقیم با آنها سخن می گفت و آنان را به مبارزه تا پیروزى فرا می خواند.
۲. برخورد قاطع و اعتماد به نفس کامل: امام در جریان انقلاب، با قاطعیتى منحصر به فرد، بر نابودى رژیم و پدید آوردن نظامى مبتنى بر شعارهاى انقلاب تأکید می ورزید، به گونه اى که همگان باور داشتند وى به هیچ وجه و با هیچ فشارى کوتاه نمی آید. این رفتار الگوى مردم قرار گرفت و در تشکیل و تشدید روحیه انقلابى در آنها سودمند افتاد.
امام پس از سالها مبارزه ، در راه حق و ستیز دائم با استکبار جهانی، در شامگاه ۱۳ خرداد به ملکوت اعلی پیوست. میلیونها نفر عزادار و شیفته ی امام (ره) در ۱۵ خرداد ، در مصلای بزرگ تهران گرد آمده و با پیر و مرشد خویش وداع کردند.
١- بلحاظ قانونی هر فرد مسئول محتوای نظر ارسالی خود است ،که از طریق قانون با آی پی شناسایی و پيگيرى می شود