پیش از بیان گوشه هایی از سیره چهارده معصوم(سلام الله علیها)، شایسته است معنای «سیره» شکافته و شناخته شود.
سیره در لغت و اصطلاح :
سیره در زبان عربی از ماده «سِیْر» است و «سِیْر» یعنی حرکت، سیر کردن و راه رفتن. «سیره» بر وزن فِعْلَه است و فِعله در ادبیات عربی بر نوع ماده اش دلالت می کند. بر این اساس، سیره یعنی نوعی سلوک و راه رفتن؛ همانند «جِلْسَه» که بر نوعی نشستن اطلاق می شود. آن چه مهم است، شناختن سبک رفتار چهارده معصوم است نه فقط دانستن بیوگرافی ایشان.
اغلب کتاب هایی که نویسندگان درباره سیره نوشته اند، سیر و حرکت را مدنظر قرار داده اند نه سیره و شیوه عملی را؛ یعنی در زمینه رفتار ائمه نوشته شده، نه سبک رفتار ایشان. به عنوان نمونه؛ امام علی (علیه السلام) و معاویه هر دو سیاست مدار بودند اما سبکشان در سیاست فرق می کرد. معاویه اهل حیله و نیرنگ بود ولی امام علی (علیه السلام) طبق سیره رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم)، عدالت، مساوات، صداقت و صراحت را به کار می گرفت.
آن حضرت در نهج البلاغه می فرماید: «به خدا سوگند، معاویه از من زیرک تر و سیاست مدارتر نیست؛ او حیله و نیرنگ به کار می برد و فسق و فجور می کند. اگر نیرنگ و حیله ناپسند نبود، بی گمان من سیاست مدارترین مردم به این سبک بودم... .»(خطبه۲۰۰)
سپس می فرماید: «من چگونه سیاست نیرنگ را در پیش گیرم که می دانم فریب و نیرنگ، عمل فاسقانه و فاجرانه و در سر حدّ کفر است و در قیامت هر غدّاری با پرچمی محشور می گردد.»(خطبه۲۰۰)
١- بلحاظ قانونی هر فرد مسئول محتوای نظر ارسالی خود است ،که از طریق قانون با آی پی شناسایی و پيگيرى می شود