فاطمیه
مولاتی یافاطمه بنت محمد صلوات الله علیهما
(۱)
حضرت امام البقیع ، محمد بن علی الباقر (علیه السلام) فرمودند:
فيَقُولُ اللَّهُ تَعَالَى يَا أَهْلَ الْجَمْعِ طَأْطِئُوا الرُّءُوسَ وَ غُضُّوا الْأَبْصَارَ فَإِنَّ هَذِهِ فَاطِمَةُ تَسِيرُ إِلَى الْجَنَّةِ؛ فتَقُولُ يَا رَبِّ أَحْبَبْتُ أَنْ يُعْرَفَ قَدْرِي فِي مِثْلِ هَذَا الْيَوْمِ
خداوند عزوجل در روز قیامت ندا می دهد : ای اهل محشر، همه سرها را به زیر اندازید و چشم ها را فروبندید! این فاطمة (عليها السلام) است که به سوی بهشت روانه می شود
حضرت خاتون عالَم فاطمة الزهراء (علیها السلام) عرض می کند : پروردگارا، دوست دارم در این روز قدر من دانسته شود!
فيَقُولُ اللَّهُ: يَا بِنْتَ حَبِيبِي ارْجِعِي فَانْظُرِي مَنْ كَانَ فِي قَلْبِهِ حُبٌّ لَكِ أَوْ لِأَحَدٍ مِنْ ذُرِّيَّتِكِ خُذِي بِيَدِهِ فَأَدْخِلِيهِ الْجَنَّةَ
پس خداوند عزوجل ندا می دهد: ای دختر حبیب ام! بنگر هر کس در قلبش حب تو و یا حبّ یکی از ذریه تو باشد را داخل بهشت نما.
بحار الأنوار ؛ ج۴۳ ؛ ص۶۴
تفسير فرات الكوفي ؛ ص۲۹۸
(۲)
شرح سر
فاطمیه
عن موسی بن جعفر عن ابيه (علیهم السلام) قال:
«لَمَّا حَضَرَتْ رَسُولَ اللَّهِپ (صلوات الله علیه) الْوَفَاهُ دَعَا الْأَنْصَارَ وَ قَالَ: یَا مَعْشَرَ الْأَنْصَارِ قَدْ حَانَ الْفِرَاقُ، وَ قَدْ دُعِیتُ وَ أَنَا مُجِیبُ الدَّاعِی... أَلَا إِنَّ فَاطِمَهَ بَابُهَا بَابِی وَ بَیْتُهَا بَیْتِی فَمَنْ هَتَکَهُ فَقَدْ هَتَکَ حِجَابَ اللَّهِ»
حضرت امام موسی بن جعفر الکاظم (عليه‌السلام) فرمودند:
هنگامی که رحلت رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) نزدیک شد، انصار را فراخواند و فرمود: ای گروه انصار! زمان جدایی فرا رسیده است، همانا دعوت شده ام و البته اجابت خواهم کرد...بدانید که باب فاطمه (علیها السلام) باب من است و بیت او بیت من است، هر کس نسبت به آن هتک حرمت کند، حجاب خداوند متعال را دریده است!
(بحارالانوار ج ۲۲ ص۴۷۷)
فَإِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ مِن مصیبةٍ مَا أفْجَعَها وآلَمَها وأمَضَّها وأحْزَنَها
هذه واللّه مصيبة لا عزاءَ لها و رَزِيَّةٌ لاخَلفَ لها
(۳)
فاطمیه
حضرت صادق الائمه (علیه السلام) قیامت کبرای لطم بر خدّ حضرت ناموس الهی و شکسته شدن گوشواره بر اثر شدت ضربه را اینگونه توصیف نمودند:
فَخَرَجَتْ وَ الْكِتَابُ مَعَهَا فَلَقِيَهَا عُمَرُ فَقَالَ يَا بِنْتَ مُحَمَّدٍ مَا هَذَا الْكِتَابُ الَّذِي مَعَكَ؟
...فَرَفَسَهَا بِرِجْلِهِ وَ كَانَتْ حَامِلَةً بِابْنٍ اسْمُهُ الْمُحَسِّنُ فَأَسْقَطَتِ الْمُحَسِّنَ مِنْ بَطْنِهَا ثُمَّ لَطَمَهَا فَكَأَنِّي أَنْظُرُ إِلَى قُرْطٍ فِي أُذُنِهَا حِينَ نُقِفَتْ ..
▪️مادرمان از نزد ملعون ثانی خارج شد در حالی که آن ملعون، نامه فدک را امضاء کرده بود (تا فدک را پس از غصب شدن به حضرت فاطمة برگردانند) در این زمان ملعون اول به مادرمان برخورد کرد و گفت: ای دختر محمد! این چیست؟
پس لگدی با پای خود به مادرمان زد ، در حالی که آن حضرت به فرزندی باردار بود که نامش «محسن» بود ؛ پس محسن سقط شد؛ سپس سیلی بر صورت مادرمان زد، کأن اکنون می بینم که گوشواره ای که در گوشش بود، شکسته شد
الإختصاص ؛ النص ؛ ص۱۸۳
و حضرت ختمی مرتبت محمد مصطفی (صلی الله علیه واله و سلم) در آخرین ساعات عمر شریفشان به این مصیبت عظمی اشاره نموده، بر آن گریستند و فرمودند:
أَبْكِي مِنْ .. لَطْمِ فَاطِمَةَ خَدِّهَا
می گریم بر سیلی که بر صورت فاطمة (سلام الله علیها) می زنند!
بحار الأنوار ؛ ج۴۴ ؛ ص۱۴۹
طامة الکبرای ذوات مقدسه آل الله (علیهم السلام)، همان جسارت های شیطان مطلق ، ملعون ثانی بر حضرت حجة الله علی الحجج، أم الائمه و أم ابیها فاطمة الزهراء (علیها السلام) است که حضرت صادق (علیه السلام) از آن به اصل روز عذاب، تعبیر فرمودند:
▪️و لَا كَيَوْمِ مِحْنَتِنَا بِكَرْبَلَا وَ إِنْ كَانَ كَيَوْمِ السَّقِيفَةِ وَ إِحْرَاقِ الْبَابِ عَلَى أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ وَ فَاطِمَةَ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ وَ زَيْنَبَ وَ أُمِّ كُلْثُومٍ وَ فِضَّةَ وَ قَتْلِ مُحَسِّنٍ بِالرَّفْسَةِ لَأَعْظَمُ وَ أَمَرُّ لِأَنَّهُ أَصْلُ يَوْمِ الْعَذَابهیچ روزی چون روز مصیبت ما در کربلا نیست، اگرچه روز سقیفه و آتش زدن درب خانه حضرت أميرالمؤمنين و فاطمة و حسن و حسین و زینب و أم کلثوم و فضه و قتل حضرت محسن بن علی (علیهم السلام) با ضرب لگد، بزرگ تر و سخت تر و جانگدازتر بود، چرا که اصل روز مصیبت ماست .
عوالم العلوم و المعارف، ج ۱۱، ص ۵۶۷
نوائب الدور، ج ۳،ص۱۹۴
الهداية الکبری،ص۴۱۷
داهیة و بلیة ای که عظمت آن بر تمامی دواهی غالب است ، سرکشی و طغیان بر حضرت ناموس و جمال الهی بود که از شدت عظمت آن ، غضب الهی به ظهور رسید و جهنم از آن سیلی خلق گردید. چنانکه حضرت رسول اکرم (صلی الله علیه و اله و سلم) مکررا فرمودند:
إِنَّ اللَّهَ يَغْضَبُ لِغَضَبِكِ وَ يَرْضَى لِرِضَاكِ
اي فاطمة، خداوند با غضب تو، غصب می‌نماید
بحار الأنوار، ج۳۰، ص: ۳۵۳
جسارت هایی که به ساحت قدسية ی رحمت مطلقه و رحمت ربّ العالمینی حضرت أم ابیها فاطمة الزهرأ (علیها السلام) شد، سبب گردید غضب الهی بارز و ظاهر گردیده و جهنم خلق شود.
چرا که حضرت رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) فرموده بودند:
«لَوِ اجْتَمَعَ النَّاسُ عَلَى حُبِّ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ علیه السلام لَمَا خَلَقَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ النَّار» : اگر تمامی خلق بر محبت امیرالمومنین علی (علیه السلام) جمع می شدند، جهنم هیچ گاه خلق نمی شد
كشف الغمة في معرفة الأئمة؛ ج۱ ؛ ص۹۹
بحار الأنوار ،ج۳۹،ص۲۴۸
لذا در آیات بعدی همین شریفه به بروز و ظهور جهنم اشاره شده است:
فَإِذا جاءَتِ الطَّامَّةُ الْكُبْرى* يَوْمَ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسانُ ما سَعى* وَ بُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِمَنْ يَرى
آن زمان که طامة الکبری رخ دهد، انسان به آنچه کرده متذکر گردیده و جهنم برای
هرآنکه قوه بصیرت داشته باشد، بارز می گردد
(سوره نازعات،آیات ۳۴ تا ۳۶)
بنابراین حقیقت و بطن «طامة الکبری» به جسارت های ظلمت مطلق ، دومی ملعون، بر حضرت عصمت و جمال کبرای الهی ، انسیة الحوراء فاطمة الزهراء (علیها السلام)
دلالت دارد.
(۴)
شرح سر
قتل اصحاب الاخدود
«قُتِلَ أَصْحابُ الْأُخْدُودِ * النَّارِ ذاتِ الْوَقُودِ * إِذْ هُمْ عَلَيْها قُعُودٌ * وَ هُمْ عَلى ما يَفْعَلُونَ بِالْمُؤْمِنينَ شُهُودٌ»
{مرگ بر صاحبان حفره‌هاي آتش [و یا: اصحاب الأخدود به قتل رسیدند] ؛ آتشي عظيم و شعله‌ور؛ هنگامي‌كه در كنار آن نشسته بودند؛ و آنچه را با مؤمنان انجام مي‌دادند تماشا مي‌كردند}
(سوره مبارکه بروج آیات ۴ تا ۷)
از آیات مبارکات حضرت قرآن که در بطن خود به مقتل الزهراء (سلام الله علیها) و مصیبت «احراق البیت» اشاره می نماید، آیات ابتدایی سوره مبارکه بروج است.
◻وجه تنزیل این آیات مبارکات در وصف نبی از انبیاء الهی است که به همراه اصحاب و مؤمنانی که از ثابت قدمان بودند، توسط کفار زمان خویش، به آتش انداخته شده و به قتل رسیدند که از جمله آنان زنی با کودک شیرخوار بود که خود را در این راه فدا کردند (۱) . حضرت باقرالعلوم (علیه السلام) پس از شرح واقعه ، این مؤمنان را «اصحاب الاخدود» معرفی نمودند ؛ چرا که خدّ الارض به معنای شکافتن زمین و حفر گودال است و این مؤمنان در گودال هایی از آتش، انداخته شده و به قتل رسیدند (۲).
اما در حدیثی دیگر از لسان مبارک حضرت صادق الائمه (علیه السلام)، لقب «اصحاب الاخدود» نه به مؤمنان، بلکه به کفار قوم نسبت داده شده است؛ یعنی صاحبان حفر گودال های آتش. فلذا آن حضرت، هنگام تلاوت شریفه فوق، «قتل» را با «فتح قاف» قرائت نمودند: تَلَا عِنْدَ الصَّادِقِ علیه السلام رَجُلٌ قُتِلَ أَصْحابُ الْأُخْدُودِ فَقَالَ قَتَلَ أَصْحَابَ الْأُخْدُود (۳) [بدین معنا که اصحاب الاخدود، همان کافرانی بودند که مؤمنان را به قتل رساندند].
لذا اصحاب الاخدود، در تنزیل این شریفه، در یک وجه به اصحاب پیامبری نسبت داده می شود که از جانب اعداء و کفار قوم، آتش بر آنان برپا شد و آنان در این راه جان خویش را فدا نمودند ؛ و در وجه ای دیگر، به کفار و اعداء قوم نسبت داده می شود که صاحبان حفر گودال های آتش بودند؛ اما آنچه که وجه مشترک میان کلام حضرت باقرالعلوم و حضرت صادق الائمه (علیهما السلام) می باشد [و در اینجا نیز محط بحث است] نفس برپایی آتش توسط کفار و اعداء‌الله و خباثت آنان در به قتل رساندن اولیاء‌الله است [چه لفظ «اصحاب الأخدود» به مؤمنان نسبت داده شود و چه به کافران؛ دلالت مشترک، بر پا شدن آتش توسط کفار برای مؤمنان است]؛ مصیبتی که اصل و ریشه و حقیقت آن در یک جا در عالَم به ظهور اکمل و اتم رسید:
مصیبت اعظم و عظمای «احراق البیت»؛ برپا کردن آتش بر درب خانه امیرالمومنین و فاطمة الزهراء (سلام الله علیهما) و هتک حرمت آل الله (علیهم السلام).
◻لذا آن هنگام که نزد پیامبر اکرم (صلی الله علیه و اله و سلم) از اصحاب الاخدود سخن به میان می آمد، آن حضرت از سختی بلا به خداوند متعال پناه می بردند: كَانَ النَّبِيُّ (صلوات الله علیه) إِذَا ذُكِرَ عِنْدَهُ أَصْحَابُ الْأُخْدُودِ تَعَوَّذَ بِاللَّهِ مِنْ جَهْدِ الْبَلَاءِ (۴).
⚪به عبارت دیگر، سوزانده شدن بیت الله و شکسته شدن حریم عصمة الله الکبری ، مصیبت عظمایی است که حضرت قرآن در بطن آیات سوره مبارکه بروج بدان اشاره می نماید. جسارتی که به قصد سوزاندن و به قتل رساندن اهل بیت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و اله و سلم) صورت پذیرفت؛ چنانکه در اقوال از لسان اصل کفر و أعدی عدو الله، ملعون ثانی تصریح شده که گفت :
«إنْ لَمْ يَخْرُجْ جِئْتُ بِالْحَطَبِ الْجَزْلِ وَ أَضْرَمْتُهَا نَاراً عَلَى أَهْلِ هَذَا الْبَيْتِ وَ أُحْرِقُ مَنْ
(۵)فِيه»
اگر علی (علیه السلام) خارج نشود، هیزم فراوانی می آورم و بر اهل این خانه آتش بر پا می کنم و هر آنکه داخل آن است را می سوزانم
▫️«وَ اَلَّذِی نَفْسُ عُمَرَ بِیدِهِ لَیخْرُجَنَّ أَوْ لَأُحْرِقَنَّهُ عَلَی مَا فِیهِ» (۶)
قسم به کسی که جان عمر...ل. لت در دست اوست یا اهل خانه خارج می شوند یا خانه را با هر چه در آنست به آتش می کشم!
«اُحرِقُوا دَارَهَا بِمَن فِیهَا»
خانه را با هر آنکه در آن است، به آتش بکشید (۷)
ادامه دارد...⬇️
(۵)
فاطمیه
قالت فاطمه (سلام الله علیها
«أَنَا الشَّفِيعُ الْمُشَفَّعُ» _ أَنَا ابنة الشَّفِيعُ الْمُشَفَّعُ
من شفاعت کننده ای هستم که شفاعتش پذیرفته می شود/ من دختر شفاعت کننده ای هستم که شفاعتش پذیرفته می شود
به اختلاف نسخ، این عبارت به هر دو صورت وارد شده است
الفضائل لابن شاذان قمی، (خطبه مفاخره)، صص۸۰ تا ۸۲
قلْ لِلَّهِ الشَّفاعَةُ جَميعاً لَهُ مُلْكُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ ثُمَّ إِلَيْهِ تُرْجَعُون
(سوره زمر،آيه ۴۴)
از مناقب ذاتی حضرت خاتون عالَم صدیقه الکبری (سلام الله علیها) شفیعه روز محشر بودن وجود مقدسه شان است. حضرت فاطمة الزهراء (سلام الله علیها) هم دخترِ صاحب مقام محمود یعنی صاحب شفاعت مطلق روز قیامت، وجود مقدس رسول الله (صلی الله علیه و اله و سلم) هستند و هم خود شفیعه کبرای صحرای محشر اند.
حضرت محمد بن علی الباقر (علیه السلام) در خصوص امر شفاعت روز قیامت فرمودند :
..ربّ عزوجل به آنان (اهل توحید در جهنم) توجهی دوباره کرده و به ملائکه و مومنین می گوید شما برایشان شفاعت کنید! این شفاعت ادامه دارد تا جایی که تمام کسانی که مشیت بر شفاعت شان قرار گرفته، شفاعت می شوند و کسی باقی نمی ماند
در این زمان خداوند تبارک و تعالی ندا می دهد:
أَنَا أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ اخْرُجُوا بِرَحْمَتِي فَيَخْرُجُونَ كَمَا يَخْرُجُ الْفَرَاشُ
▫️من ارحم الراحمین هستم، به واسطه رحمت ام از جهنم خارج کنید
البرهان في تفسير القرآن ؛ ج۳ ؛ ص۱۳۴
بحار الأنوار ج۸ ص: ۳۶۲
مظهر مطلق رحمانیت مقام ربّ العالمینی، حضرت اُمّ ابیها ، الشَّفِيعُة الْمُشَفَّعة، صدیقه الکبری (سلام الله علیها) است. آن وجود مقدسی که هر کس به دامان مهر و محبت مادری اش هر چند به نخ باریکی از چادر حضرت مادر متوسل شود، مشمول اعظم و اکبر شفاعت در عالَم یعنی ارحم الرّاحمینی ذات قرار می گیرد.
حضرت امام البقیع ، محمد بن علی الباقر (علیه السلام) در حدیثی دیگر بیان نمودند:
فيَقُولُ اللَّهُ تَعَالَى يَا أَهْلَ الْجَمْعِ طَأْطِئُوا الرُّءُوسَ وَ غُضُّوا الْأَبْصَارَ فَإِنَّ هَذِهِ فَاطِمَةُ تَسِيرُ إِلَى الْجَنَّةِ؛ فتَقُولُ يَا رَبِّ أَحْبَبْتُ أَنْ يُعْرَفَ قَدْرِي فِي مِثْلِ هَذَا الْيَوْمِ
خداوند عزوجل ندا می دهد ای اهل محشر، همه سرها را به زیر اندازید و چشم ها را فروبندید! تا خاتون عالَم حضرت صدیقه (سلام الله علیها) به سوی جنت روانه شوند؛ حضرت خاتون فاطمة الزهراء (علیها السلام) عرض می کنند : دوست دارم در این روز قدر من دانسته شود!
فيَقُولُ اللَّهُ يَا بِنْتَ حَبِيبِي ارْجِعِي فَانْظُرِي مَنْ كَانَ فِي قَلْبِهِ حُبٌّ لَكِ أَوْ لِأَحَدٍ مِنْ ذُرِّيَّتِكِ خُذِي بِيَدِهِ فَأَدْخِلِيهِ الْجَنَّةَ
پس خداوند عزوجل ندا می دهد: ای دختر حبیب ام! بنگر هر کس در قلبش حب تو و یا حبّ یکی از ذریه تو باشد را داخل جنت کن
در ادامه حضرت باقرالعلوم (علیه السلام) فرمودند: به خدا قسم در آن روز، حضرت زهراء (سلام الله علیها) همانند مرغی که دانه بر می چیند از محبین و شیعیان خویش را شفاعت می کند؛.. سپس به شیعیان اذن داده می شود که هر کس به دلیل حبّ به حضرت فاطمه (سلام الله علیها) به آنان غذایی داده و یا لباسی پوشانده و یا مقداری آب داده است را داخل بهشت کنند
به گونه ای که جز شک کننده و یا کافر به ولایت و منافق باقی نمی ماند ( یعنی جز خالدین در جهنم از اعداء الله)
بحار الأنوار ؛ ج۴۳ ؛ ص۶۴
تفسير فرات الكوفي ؛ ص۲۹۸
لذا مظهر مطلق رحمانیتِ مقامِ ربّ العالمینی؛ حضرت اُمّ ابیها ،
الشَّفِيعُة الْمُشَفَّعة، صدیقه الکبری (سلام الله علیها) هستند.
رساله شرح سر
١- بلحاظ قانونی هر فرد مسئول محتوای نظر ارسالی خود است ،که از طریق قانون با آی پی شناسایی و پيگيرى می شود