نام: علی ابن ابی طالب
القاب و کنیه: ابوالحسن ، ابوتراب ، حیدر ، امیرالمومنین
پدر: ابوطالب
مادر: فاطمه بنت اسد
منصب: امام اول شیعیان ، دومین معصوم از ۱۴ معصوم (علیه السلام) ، دومین شخصیت اسلام
سال تولد: سیزده رجب سال ۳۰ عام الفیل، تقریبا ۲۳ سال پیش از هجرت پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم)
محل تولد: داخل کعبه، در بیت الله الحرام (کشور عربستان سعودى فعلی)
شروع ولایت: انتصاب در سال دهم هجری، در حین بازگشت از حجة الوداع، در مکان غدیر خم ؛ اعلام توسط شخص رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم)
مدت زمان امامت: حدود ۳۰ سال
مدت زمان ولایت: ۴ سال و ۹ ماه
شهادت: سال چهل هجری روز ۲۱ ماه مبارک رمضان، در مسجد کوفه ، توسط ابن ملجم مرادی
بارگاه و مدفن: نجف اشرف واقع در کشور عراق
______________________
سبک زندگی امام علی(علیه السلام)، همان سبک زندگی قرآنی و اسلامی است زیرا در سایه تربیت پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) و قرآن بود و یکی از تبیین‌کنندگان و مفسران علمی و عملی قرآن بشمار می‌رود.
* روش امام علی(علیه السلام) در توزیع بیت المال:
در تقسیم بیت المال دقت و احتیاطی بی مانند داشت. حکام و زمامداران دیگر، دست فرزندان نور چشمی های خود را در حیف و میل بیت المال کاملاً باز می گذارند ولی علی (علیه السلام) پیشوای پرهیزگاران در کار بیت المال نسبت به فرزندان و نزدیکان خود، کمال سخت گیری را به عمل می آورد، به حدی که برادرش عقیل نیز نتوانست آن را تحمل کند.
* زهد و پارسایی:
هیچ گاه از غذایی سیر نخورد، خوراکش خشک ترین غذاها بود. بر سر سفره اش نمک و یا سرکه و اگر گاهی چیز دیگری بر آن می افزود، از سبزی ها بود. کمی بالاتر که می رفت، اندکی شیر بود. گوشت خیلی کم می خورد و چنین می گفت:
«لاتجعلوا بطونکم مقابر الحیوان.» « شکم های خود را گورستان حیوانات قرار ندهید.»
* انعطاف ناپذیری در برقراری مساوات:
در کار حق نفع خویش را نمی جست و به جلب دوستان و نرم کردن دشمنان هم نمی اندیشید. در اجرای عدالت و طلب حق، از هرگونه میل و تعصب خودداری می ورزید.
*سختگیری در اجرای دین و قانون
در کار دین، سخت گیر و بی اغماض بود. همین عامل او را برای بعضی از اهل زمانه تحمل ناپذیر کرده بود.
می گویند: علی (علیه السلام) امر کرد، قنبر، مردی را حد بزند. قنبر تحت تاثیر احساسات، سه تازیانه اضافه زد. علی (علیه السلام) آن مرد را وادار کرد قنبر را، برای جبران آن زیادی، سه تازیانه بزند. (سفینة البحار،ج۲،ص۱۶۷)
ایشان با مشاهده کوچکترین انحراف از نمایندگان و عمال خویش شدیداً دلتنگ می شد و با ارسال نامه ای شدید اللّحن آنان را به خطای خویش متوجه می ساخت.
* احترام به شخصیت و حقوق مردم:
در بخشنامه ای که برای مأمورین جمع آوری مالیات نوشته است، پس از چند جمله موعظه و تذکر می فرماید:
«...فانصفوا الناس من انفسکم واصبروالحوائجهم فانکم خزان الرعیة و وکلاء الامة و سفراء الائمة...» (نهج البلاغه،نامه ۵۱)
«به عدل و انصاف رفتار کنید و به مردم درباره خودتان حق بدهید، پرحوصله باشید و در برآوردن حاجات مردم صبر و استقامت به خرج دهید که شما خزانه داران رعیت و نمایندگان ملت و سفیران حکومت هستید. بر هیچ کس به خاطر نیازمندیش خشم نگیرید، هیچ کس را از خواسته های مشروعش باز مدارید و به خاطر گرفتن خراج از بدهکار، لباس تابستانی یا زمستانی و مرکبی را که با آن به کارش می رسد، به فروش نرسانید و نیز به خاطر گرفتن درهمی، کسی را تازیانه نزنید، همچنین برای جمع آوری بیت المال، به مال هیچکس، چه مسلمان و چه غیرمسلمان که در پناه اسلام است، دست نزنید مگر اینکه اسب یا اسلحه ای باشد که برای تجاوز به مسلمانان به کار گرفته شود، چرا که برای مسلمان درست نیست بگذارد چنین اسلحه ای در اختیار دشمنان اسلام باشد... .»
* سادگی در میهمانی و معاشرت:
در زندگی بسیار ساده و بی تکلف بود و انتظار داشت دوستانش نیز همین طور باشند. روزی حارث ابن اعور همدانی به آن حضرت عرض کرد یا امیرالمؤمنین آیا به منزل ما تشریف می آورید؟ حضرت فرمود: به شرط آنکه چیزی زیاده از آنچه در خانه داری برای من تهیه نکنی و با تهیه چیزی که بیرون از خانه توست خود را به زحمت نیندازی!
* سرزنش تملق گویان:
امام از اظهار کرنش و تملق دیگران در برابرش به شدت نفرت داشت. در سیستم حکومتی اسلام، حاکم یا خلیفه در فرمانروایی، اصیل نیست، بلکه امانت داری است که در عین حکمرانی، فرمانبر است و تنها مسؤول اجرای احکام الهی می باشد. حاکم واقعی، خدا است و جز خدای واحد پرستش نمی شود و احدی جز ذات احدیت ، سزاوار مدح و ثنا نیست.
١- بلحاظ قانونی هر فرد مسئول محتوای نظر ارسالی خود است ،که از طریق قانون با آی پی شناسایی و پيگيرى می شود