نام : علی
پدر: امام موسى کاظم (علیه السلام)
مادر : بانویى مكرّمه به نام نجمه يا تكتم است، وى پس از ولادت حضرت رضا طاهره - پاكيزه - نام گرفت.
کنیه ها: ابوالحسن و ابوعلی
القاب حضرت: رضا، صابر، زکی، ولی، فاضل، وفی، صدیق، رضی، سراج الله، نورالهدی، قرة عین المؤمنین، مکیدة الملحدین و عالم آل محمد (صلی الله علیه وآله و سلم.)
تاریخ تولد: ولادت آن امام همام را مشهور محدثان و مورخان در ۱۱ ذالقعده سال ۱۴۸ ه.ق دانسته
اند و اين همان سالى است كه حضرت صادق از دنيا رحلت کردند ولى برخى تولد حضرت رضا (علیه السلام) را پنج سال بعد از رحلت حضرت صادق نگاشته اند.
محل تولّد: مدينه‌ي منوّره
مدت امامت: ۲۰ سال _۱۷ سال در مدینه و ۳ سال آخر در خراسان.
تاريخ ولايتعهدى: رمضان سال ۲۰۱ ه.ق (به اجبار مأمون عباسی)
مدت عمر حضرت: بنا برروایت مشهور ۵۵ سال
تاريخ شهادت: وفات آن حضرت را نيز به سالهاى (202، 203 و 206 ق) دانسته اند.
قاتل حضرت: مأمون عباسى به وسيله ی زهر
مرقد حضرت: مشهد مقدس
____________________________________________________
امام علی ابن موسی الرضا (علیه السلام)، در سن ۳۵ سالگی عهده دار مسئولیت امامت و رهبری شیعیان گردیدند و حیات ایشان مقارن بود با خلافت سه تن از خلفای عباسی که سختی‌ها و رنج های بسیاری را بر امام روا داشتند.
به رغم آن استبداد و خشونت وصف ناشدنی هارون در مورد پدر بزرگوارشان، او امام را تا حدود زیادی آزاد گذاشت و تسلیم خواسته های مخالفان این سیاست نشد؛ به گونه ای که امام با استفاده از این فرصت به اشاعه مکتب اهلبیت (علیهم السلام) پرداخت.
با جانشین شدن امین و تکیه وی بر مسند خلافت، فساد و تباهی به اوج خود رسید.
با به تخت نشستن مأمون و انتقال مرکز خلافت به مرو، فرصت و بستر لازم برای وقوع شورشها و ابراز نارضایتی ها در اقصا نقاط بلاد اسلامی فراهم شد و مناطق مهمی را درگیر خود ساخت.
مأمون که منطقی هوی پرستانه و نگرشی مادّی و دنیوی به قدرت داشت و ظاهراً فردی سیاست پیشه بود؛ نزدیکی به امام شیعیان حضرت علی ابن موسی الرضا (علیه السلام) را یگانه روزنه امیدی می دانست که می توانست وی را از این گرفتاریها خارج سازد. از این رو در یک تصمیم کاملاً سیاسی امام رضا (علیه السلام) را به ولایتعهدی خویش انتخاب کرد.
امام در طول راه حجاز تا بصره، درهرشهری به مناسبت با مردم ديدار داشتند. هنگام ورود حضرت به نيشابور مردم بسياري به استقبال آمده بودند. امام با چهره جذاب و متين خود در حالتی كه لباس ساده بر تن داشت در برابر مردم كه از طبقات مختلف ، به خصوص دانشمندان و علماء بودند قرار گرفت و حديث معروف «سلسلة الذهب» را بيان فرمودند.
مأمون که پیوسته شور و اشتیاق مردم نسبت به امام و اعتبار بی‌همتای امام را در میان ایشان می‌دید می‌خواست تا این قداست و اعتبار را خدشه‌دار سازد و از جمله کارهایی که برای رسیدن به این هدف انجام داد، تشکیل جلسات مناظره علمی بین امام و دانشمندان علوم مختلف از سراسر دنیا بود، تا آنها با امام به بحث بپردازند، شاید بتوانند امام را از نظر علمی شکست داده و وجهه علمی امام را زیر سؤال ببرند اما پس از اتمام جلسات همه در برابر علم و ابهت علمی امام سرتعظیم فرود می آوردند و دشمنان قبلی تبدیل به دوستان می شدند.
* اخلاق و منش امام:
خصوصيات اخلاقی و زهد و تقوای آن حضرت به گونه ای بود كه حتی دشمنان خويش را نيز شيفته و مجذوب خود كرده بود. با مردم در نهايت ادب و تواضع و مهربانی رفتار می كرد و هيچ گاه خود را از مردم جدا نمی نمود.
* کرامت امام:
یکی از مهم ترین ویژگی های روحی و رفتاری معصومان(علیه السلام) و مؤمنان کرامت و بزرگواری است. ایشان نه تنها بر محاسن اخلاقی بلکه بر مکارم اخلاقی بودند و نه تنها کسی که دشنام می داد را عفو می کردند و از او می گذشتند، بلکه حوائج مشروع آنان را روا می داشتند و به آنان بی منت، اطعام و انفاق می کردند.
* همزیستی و همگامی با محرومان و رنج دیدگان:
امام در تعالیم والای خویش به کارگزاران و دیگر مسؤولان نظام اسلامی می آموزد هر کسی باید در گام نخست در اندیشه ساختن خود باشد و شایستگی های لازم را در وجود خویش آشکار سازد و با دیگران با تعهد و به خوبی رابطه برقرار کند و خدمتگزار همه مردم باشد.
١- بلحاظ قانونی هر فرد مسئول محتوای نظر ارسالی خود است ،که از طریق قانون با آی پی شناسایی و پيگيرى می شود