نام: محمد بن علی
كنيه: ابو جعفر ثانى
القاب: تقى، جواد، مرتضى منتجب، مختار، قانع و عالِم
منصب: معصوم يازدهم و امام نهم شيعيان
تاريخ ولادت: نوزدهم ماه مبارك رمضان سال ۱۹۵ هجرى
محل تولد: مدينه مشرفه (عربستان سعودى كنونى)
نسب پدرى: امام رضا، على بن موسى بن جعفر بن محمدبن على بن حسين بن على بن ابیطالب(علیه السلام)
نام مادر: سبیکه، نام های دیگر؛ ریحانه و خیزران
مدت امامت: شانزده سال و نه ماه
تاريخ و سبب شهادت: آخر ذى قعده سال ۲۲۰ هجرى، در سن ۲۵ سالگى، به وسيله زهرى كه همسرش، ام الفضل، دختر مأمون به تحريك برادرش، جعفر بن مأمون و عمويش، معتصم عباسى، به آن حضرت خورانيد.
محل دفن: مقابر قريش بغداد، در جوار قبر شريف جدش، امام موسى كاظم(علیه السلام) كه هم اكنون به كاظمين معروف است.
_________________________________________________________
پيشواى نهم در مجموع دوران امامت خود با دو خليفه عباسى يعنى «مأمون» و «معتصم» معاصر بوده است و هر دو نفر او را به اجبار از مدينه به بغداد احضار كردند و طبق شيوه سياسى اى كه مأمون در مورد امام رضا (علیه السلام) به كار برده بود، او را در پايتخت زير نظر قرار دادند.
هنگامى كه مأمون بعد از شهادت امام رضا (عليه السّلام) در سال ۲۰۴ به بغداد بازگشت، از ناحيه حضرتش اطمينان خاطر پيدا كرده بود، ولى اين را مى‌دانست كه شيعيان پس از امام رضا (علیه السلام)، فرزند او را به امامت خواهند پذيرفت و در اين صورت، خطر همچنان بر جاى خود خواهد ماند. اينك نوبت امام جواد (علیه السلام)، فرا رسيده بود تا به نحوى كنترل شود.
مأمون براى انجام اين هدف، دختر خود را به عقد وى در آورد و او را داماد خود كرد. از همين رهگذر بود كه مأمون به راحتى مى‌توانست از طرفى امام را در كنترل خود داشته باشد و از طرف ديگر آمد و شد شيعيان و تماسهاى آنان را با آن حضرت زير نظر بگيرد.
نهمين پيشواى ما را به خاطر دست بخشنده و گستردگی جود و كرم، «جواد» مى‌خوانند.
امام جواد (علیه‌السلام)، وقتی خبر بیماری کسی را می شنید، به عیادتش می شتافت و از او دلجویی می کرد.
غذای امام جواد (علیه السلام)، همانند جد بزرگوارش امیرمؤمنان (علیه السلام)، خیلی ساده و به دور از تشریفات بود. ایشان همانند فقیران جامعه، غذا می خورد و با دیگران هم غذا می شد. در بسيارى از احاديث آمده است كه آن‌حضرت از آنچه در درون ضماير مردم مى‌گذشته و يا رويدادهايى كه در آينده براى آنها پيش مى‌آمده، مطّلع بوده و از آنها خبر مى‌داده است.
امام جواد(علیه السلام) بر این باور بود که آیات الهى باید در جامعه فراگیر شوند و تمام مسلمانان در گفتار و رفتار و استدلال روزمره خود از قرآن و معارف بلند آن بهره گیرند، به همین جهت سعى مى کرد در گفتگوها و معاشرت و برخورد با مردم از آیات قرآن استفاده کند.
ایشان انسانی بردبار، نیکو سخن، عابد و بسیار باهوش بود. حدیثهای بسیاری از آن امام، در کتابهای حدیث، از جمله «عیون اخبار الرضا»، «تحف العقول»، «مناقب» و «بحارالانوار» نقل شده است.
امام جواد (عليه السلام)، با تمام محدوديتهاى موجود، از طريق نصب وكلا و نمايندگان، ارتباط خود را با شيعيان حفظ مى‌كرد. در سراسر قلمرو حكومت خليفه عباسى، امام، كارگزارانى (وكلايى) را اعزام مى‌كرد و با فعاليت گسترده آنان از تجزيه نيروهاى شيعه جلوگيرى مى شد.
كارگزاران امام در بسيارى از استانها مانند: اهواز، همدان، سيستان، بُست ، رى، بصره، واسط ، بغداد و مراكز سنتى شيعه يعنى كوفه و قم پخش شده بودند.
*برخی از اصحاب امام جواد(علیه السلام):
حضرت عبدالعظیم حسنی
علی بن مهزیار
زکریابن آدم
فضل بن شاذان
امام به هواداران خود اجازه مى‌داد كه به دورن دستگاه حكومت نفوذ كرده، مناصب حساس را در دست بگيرند.
١- بلحاظ قانونی هر فرد مسئول محتوای نظر ارسالی خود است ،که از طریق قانون با آی پی شناسایی و پيگيرى می شود