سید ابوالحسن در سال ۱۲۸۴ه.ق در دهکده کوچک (مدیسه) لنجان اصفهان پا به عرصه وجود نهاد. وی در اصل از سادات موسوی شهر بهبهان بود. سالها پیش از تولد وی، پدربزرگش سید عبدالحمید از بهبهان به اصفهان نقل مکان کرده بود. سید عبدالحمید از عالمان وارسته نجف و از شاگردان آیة الله شیخ محمد حسن نجفی معروف به (صاحب جواهر) بود.
او پس از مراجعت از نجف در اصفهان و لنجان ساکن شد و تا پایان عمر در آنجا به تدریس و انجام امور شرعی اشتغال داشت.
سید محمد پدر سید ابوالحسن نیز در همان ایامی که سید عبدالحمید به منظور فراگیری علوم دینی به عراق مهاجرت کرده بود، در کربلا متولد شد. ایشان اگر چه از زمره عالمان شمرده نمی شد، مردی خداترس و روشن ضمیر بود که پس از وفات در شهرستان خوانسار به خاک سپرده شد.
* تحصیلات:
سید ابوالحسن دروس ابتدایی طلبگی را در زادگاه خود روستای(مدیسه) لنجان، نزد یکی از روحانیان آن دیار آغاز نمود و پس از گذراندن دوره ابتدایی تصمیم گرفت به حوزه علمیه اصفهان که در آن عصر یکی از حوزه های مهم شیعی به شمار می رفت ، مهاجرت نماید. برای این منظور با پدرش سید محمد به مشورت پرداخت اما پدر که از رنج های دروان طلبگی بر فرزند اندیشناک بود، با وی موافقت نکرد. این ممانعت رفته رفته اشتیاق تحصیل را در آن فرزند نیک فرجام شدت بخشید و وی را بر هدف خود استوارتر می ساخت تا اینکه سرانجام پدر را بر این سفر آسمانی با خویش همراه ساخت.
سیدابوالحسن در چهارده سالگی به اصفهان رفت و در مدرسه صدر، حجره ای گرفت و به درس و بحث مشغول شد. شبی از شبهای زمستان وقتی پدرش برای دیدن فرزند خود به حجره او رفت با وضع نابهنجاری روبرو شد. حجره او را خالی از هر گونه وسایل ابتدایی برای زیستن دید. نه فرش و گلیم و زیراندازی ، و نه چراغی برای روشن کردن حجره . دلسوزی های پدر نسبت به نوجوان بی قرارش ، بار دیگر با کلماتی مأیوس کننده، روح او را آزرده خاطر و دل شکسته نمود. در این حال رو به سوی قبله ایستاد و امام زمان (عج ) را مورد خطاب قرار داد و با چشمانی اشکبار و لحنی ملتمسانه از مولای خود عنایتی کارساز را تقاضا کرد. در پی آن توسل ، روح امید و گشایش به جان و راه او دمیدن آغازید و توفیقات وی را انبوه ساخت . طولی نکشید که ایشان پس از مدتی فراگیری علوم دینی با قلبی شادمان به (مدیسه) بازگشت.
او در اصفهان از محضر استادانی همچون :
آیة الله کلباسی ، آیة الله چهار سوقی ، آیة الله درچه ای ، آیة الله جهانگیرخان قشقایی و... بهره های فراوان برد و در همین ایام، خود نیز به تدریس ادبیات عرب و فقه و اصول می پرداخت.
او در سن ۲۴ قدم ننهاده بود که به منظور بالا بردن معلومات خویش در سطح عالی و بهره گیری از دانش شخصیت های علمی حوزه بزرگ نجف و سامرا در سال «۱۳۰۷ه.ق» رهسپار عراق گردید. وی در آنجا از محضر بزرگانی چون آیات عظام : میرزا محمد حسن شیرازی (میرزای بزرگ )، میرزا حبیب الله رشتی ، فاضل شربیانی ، شیخ محمد حسن مامقانی ، سید محمد کاظم یزدی ، آخوند خراسانی ، میرزا محمد تقی شیرازی و آیت الله شریعت اصفهانی بسیار استفاده برد.
پس از اینکه میرزا محمد تقی شیرازی ، مرجع تقلید شیعیان مردم را در مسائل احتیاطی خویش به وی ارجاع داد، آوازه اش بالا گرفت و روز به روز بر عدد شاگردانش افزوده می شد، تا جایی که پس از درگذشت آیت الله سید محمد کاظم یزدی (۱۳۳۷ه.ق) حوزه درسش، پررونق ترین مجمع علمی در میان مجامع علمی آن روزگار گردید.
پس از درگذشت آیت الله میرزا محمد تقی شیرازی (۱۳۲۸ ه.ق) و آیت الله شریعت اصفهانی (۱۳۳۹ه.ق) سه نفر از علمای بزرگ نجف به عنوان مرجع تقلید مطرح شدند: آیت الله نایینی، آیت الله کاشف الغطاء و آیت الله سید ابوالحسن اصفهانی.
ولی با درگذشت آیت الله کاشف الغطاء در سال (۱۳۴۴ه.ق) و درگذشت آیت الله نایینی در سال (۱۳۵۵ه.ق)، مقام مرجعیت و زعامت دینی شیعیان، در وجود آیت الله اصفهانی متمرکز و منحصر گردید و تا ده سال بعد که زندگی را وداع کرد، در این مقام باقی بود.
* آثار قلمی:
مشهورترین اثر آیت الله اصفهانی ، کتاب جامعی در فقه به نام (وسیلة النجاة) است که شامل اکثر مسائل فقهی مورد نیاز مسلمانان آن عصر بود.
بسیاری از فقها و مراجع بزرگ بر این کتاب حاشیه زده و شرح نوشته اند. برخی از کتب فقهی که بنا بر ترتیب کتاب (وسیلة النجاة) نگارش یافته عبارتند از:
(تحریرالوسیله) اثر امام خمینی
حواشی آیات عظام بجنوردی، حمامی، شاهرودی، میلانی، خویی، گلپایگانی و...
* دیگر تألیفات:
۱. انیس المقلدین
۲. حاشیه بر تبصره علامه
۳. حاشیه بر العروة الوثقی
۴. حاشیه بر نجاة العباد
۵. ذخیرة العباد
۶. شرح کفایة الاصول
۷. منتخب الرسائل
١- بلحاظ قانونی هر فرد مسئول محتوای نظر ارسالی خود است ،که از طریق قانون با آی پی شناسایی و پيگيرى می شود