نام : حسين (سومين امام شیعیان)
كنيه : ابو عبد اللّه
لقب : خامس آل عبا، سبط، شهيد، وفى ، زكى
پدر : حضرت على بن ابى طالب (علیه السلام )
مادر: حضرت فاطمه (سلام الله علیها)
تاريخ ولادت : شنبه سوم شعبان، سال چهارم هجرى
مكان ولادت : مدينه
مدت عمر : ۵۷ سال
علت شهادت : پس از روى كار آمدن يزيد، امام كه او را نالايق می دانست تن به ذلت بيعت و سازش با او را نداد و براى افشاى او به فرمان خدا از مدينه به مكه و سپس به طرف كوفه و كربلا حركت كردند و همراه با ياران خود با لب تشنه توسط دشمنان اسلام شهيد شدند.
قاتل : صالح بن وهب مزنى ، سنان بن انس و شمر بن ذى الجوشن ، (لعنت خدا بر آنها)
زمان شهادت : جمعه دهم محرم ، سال ۶۱ هجرى
مكان شهادت و دفن : كربلا
__________________________________________________________
* جود و کرم و فروتنی:
امام با کمال تواضع با مساکین نشست و برخاست می کردند. نقل می کنند روزی آن حضرت از محلی می گذشت. عده ای فقیر سفره کوچکی را که مقدار کمی غذا در آن داشتند، پهن کرده بودند و مشغول خوردن آن بودند. وقتی چشمشان به امام حسین (علیه السلام) افتاد او را به سفره خود فرا خواندند. امام فوراً دعوت آنها را پذیرفت و در کنار آنها نشست و با آنان هم غذا شد و فرمود: خداوند انسان های متکبر را دوست نمی دارد.
* گذشت:
در مسیر کوفه ، حرّ بن یزید ریاحی با هزار نیروی نظامیِ تا دندان مسلح خود را به سپاه امام حسین(علیه السلام) رساند و در مقابل یاران اندک آن حضرت صف آرایی کرد تا مانع ادامه راه آنها شود. او نه اجازه داد آنها به سمت کوفه بروند و نه آنان را به حال خود گذاشت تا به مدینه برگردند بلکه آنها را به طرف سرزمین کربلا کشاند و در آن جا متوقّف ساخت . این کار باعث شد امام و یاران او گرفتار سربازان ستمگر یزید شوند. اما در روز عاشورا وقتی حرّ از سپاه عمر سعد، کنار کشید و خود را به امام رساند و از آن حضرت طلب عفو کرد و عرض کرد:«آیا خدا توبه مرا می پذیرد؟»، امام حسین (علیه السلام) با روی گشاده و آغوش باز، حرّ را پذیرفت و به او فرمود: «آری، خداوند متعال توبه تو را می پذیرد و همه گناهانت را می آمرزد».
* عبادت:
اهتمام امام به عبادت خداوند، زبانزد مردم بود. در طول عمر مبارکشان، حدود ۲۵ بار پیاده برای گزاردن مراسم حج از مدینه به مکه رفتند. آن حضرت همواره به یاد خدا بودند و آثار خشیت در چهره مبارکشان نمایان بود.
روزی شخصی از او پرسید: علت این همه خوف تو از خدا چیست؟ امام فرمودند: «کسی که در دنیا از خدا نترسد، در روز قیامت از عذاب او ایمن نخواهد بود.»
علاقه امام حسین (علیه السلام) به نماز بسیار بود. نقل شده است آن حضرت در روز تاسوعا به برادرش حضرت عباس بن علی (علیه السلام) فرمودند: «به دشمن بگو امشب را به ما مهلت دهد تا به نماز و راز و نیاز با خدا و تلاوت قرآن بپردازیم. خداوند متعال می داند که من نماز و تلاوت قرآن و دعا و استغفار را دوست دارم».
* شجاعت:
وقتی امام حسین (علیه السلام)، مقارن ظهر عاشورا و پس از به شهادت رسیدن تمام یارانش به سپاه دشمن حمله کرد، کسی یارای ایستادگی و مبارزه با آن حضرت را نداشت. سپاهیان یزید همچون روباه از برابر او می گریختند؛ حتی نقل می کنند عمر سعد از مشاهده نوع جنگ تن به تن آن حضرت، شگفت زده و هراسان شده بود. در نتیجه به لشکریان خود دستور داد به طور دسته جمعی به امام (علیه السلام) یورش ببرند؛ چون می دانست در جنگ تن به تن کسی را یارای مقاومت در برابر آن حضرت نبود».
* فصاحت و بلاغت:
امام حسین (علیه السلام) در نظم و نثر همانند پدر بزرگوارشان بسیار فصیح و بلیغ بوده اند. نقل می کنند روزی یک مرد عرب گفت می خواهم افصح و ابلغ عرب را ببینم. به او امام حسین (علیه السلام) را نشان دادند.
ابن اَعْثَم کوفی در مورد امام حسین (علیه السلام) می گوید: «در روز عاشورا وقتی همه عزیزانش را در کربلا شهید کردند، همانند یک شاعر ماهر و فارغ البال، همان طور که شمشیر می زدند اشعار بسیار بامحتوا و زیبایی را می خواندند.»
١- بلحاظ قانونی هر فرد مسئول محتوای نظر ارسالی خود است ،که از طریق قانون با آی پی شناسایی و پيگيرى می شود