نام : حسن
القاب: سعید، زکی، مجتبی، تقی، کریم اهل بیت
کنیه : ابو محمد
نام پدر: علی
نام مادر: فاطمه
تاریخ ولادت: ۱۵ ماه مبارک رمضان سال ۳ هجری
محل ولادت : مدینه طیبه
مدت امامت : ۱۰ سال
مدت عمر : ۴۷-۴۸ سال
علت شهادت : تحریک معاویه و زهر جعده
نام قاتل : جعده دختر اشعث
محل دفن : بقیع
___________________________________________________________
* زهد و عبادت امام حسن (علیه السلام):
امام مجتبی عابدترین، زاهدترین و با فضیلت ترین مردم زمانش بود و زمانی که عازم حج می شد، با پای پیاده می رفت و گاهی هم پا برهنه، امام حسن (علیه السلام) زمانی که یاد مرگ می کرد می گریست و هنگامی که به یاد قبر و قیامت می افتاد، اشک از چشمانش سرازیر می شد.
* بذل و بخشش در راه خدا:
امام مجتبی (علیه السلام) اهل جود و بخشش بود و در میان مردم به این خصلت معروف بود. روایات فراوان در این باره آمده است. علامه مجلسی صاحب کتاب "بحار الانوار" از "حلیة الاولیاء" نقل می کند: امام حسن (علیه السلام) دو بار تمام زندگی اش را در راه خدا، بین مستمندان تقسیم کرد.
* تواضع و محبت نسبت به فقرا:
ابن شهر آشوب در کتاب "الفنون" از احمد مؤدب و کتاب "نزهة الابصار" از ابن مهدی نقل می کند: امام حسن (علیه السلام) در حال گذر از جایی بود، دید عده ای از فقرا بر زمین نشسته اند و مقداری نانِ خشکِ خورد شده در سفرۀ آنها است و مشغول خوردن هستند، از حضرت دعوت کردند از آن نان خشک میل کند، حضرت از مرکب پیاده شد در کنارشان نشست و از آن نان میل کرد، به برکت وجود امام نان آن قدر زیاد شد که همه از آن خوردند و سیر شدند، پس از غذا ، امام مجتبی (علیه السلام) از آنها دعوت کرد و در منزل خود از آنان پذیرایی نمود و ... .
* سخت ترین بردباری:
از سخت ترین دوران زندگانی با برکت امام مجتبی (علیه السلام)، دوران پس از صلح با معاویه بود. ایشان، سختی این سالهای ستم را با بردباری وصف ناشدنی اش سپری می کرد. ایشان در این سالها، از غریب و آشنا ، سخنان زشت و گزنده می شنید و از خدنگ بی وفایی، زخم می خورد. بسیاری از دوستان به ایشان پشت کرده بودند. روزگار، بر ایشان به سختی می گذشت. ناسزا گفتن به حضرت علی(علیه السلام) شیوه سخنرانان شهر شده بود. هرگاه امام را می دیدند می گفتند: «السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا مُذِلَّ الْمُؤْمِنِین؛ سلام بر تو ای خوار کننده مؤمنان.» در حضور ایشان، به هتک و دشنام امیرالمؤمنین (علیه السلام) زبان می گشودند و امام با بردباری و مظلومیت بسیار، هتاکی ها و دشنام ها را تحمل می کرد.
* تواضع و فروتنی:
سیوطی در کتاب "تاریخ الخلفا" روایت کرده که روزی امام حسن(علیه السلام) در مکانی نشسته بود و چون خواست از آن جا برود فقیری وارد شد، امام به آن مرد فقیر خوش آمد گفت و با او ملاطفت کرد و سپس به او فرمود: ای مرد تو وقتی نشستی که ما برای رفتن برخاستیم، آیا اجازه رفتن به من می دهی؟ مرد فقیر عرض کرد: آری، ای پسر رسول خدا.
* خوف از خدا:
امام حسن(علیه السلام) وقتی یاد مرگ می کرد می گریست، و چون یاد قبر می کرد می گریست، و چون ازقیامت یاد می کرد می گریست، و چون متذکر عبور از صراط می شد می گریست و هرگاه به یاد توقف در پیشگاه خدای تعالی در محشر می افتاد، فریادی می زد و روی زمین می افتاد ... و چون به نماز می ایستاد، بند های بدنش می لرزید ... و پیوسته در هر حالی که کسی آن حضرت را می دید به ذکر خدا مشغول بود.
* حلم و بردباری در امر دین:
امام حسن(علیه السلام) در عصر حکومت خودکامه معاویه، در وضعیتی قرار گرفت که اگر صلح تحمیلی را نمی پذیرفت، و با خصلت والای حلم و صبر با آن برخورد نمی کرد، کیان تشیع در خطری عظیم قرار می گرفت. از این رو در پاسخ به معترضان فرمود:«وای بر شما! شما نمی دانید که من چه کرده ام، سوگند به خدا پذیرش صلح من برای شیعیانم بهتر است از آنچه خورشید بر آن می تابد و غروب می کند.»
* امام مجتبی (علیه السلام) فرمودند:
السِّیاسَةُ انْ تَرْعی حُقُوقَ اللّهِ، وَحُقُوقَ الاْ حْیاءِ، وَ حُقُوقَ الاْمْواتِ.
مفهوم و معنای سیاست آن است که حقوق خداوند و حقوق موجودات زنده و حقوق مردگان را رعایت کنی.
١- بلحاظ قانونی هر فرد مسئول محتوای نظر ارسالی خود است ،که از طریق قانون با آی پی شناسایی و پيگيرى می شود