نام: موسى بن جعفر
كنیه: ابوابراهیم، ابوالحسن، ابوالحسن اوّل، ابوالحسن ماضى، ابوعلى و ابواسماعیل
القاب: كاظم، صابر، صالح، امین و عبدالصالح
نكته: امام موسی كاظم (علیه السلام)، در میان شیعیان به «باب الحوائج» معروف است.
منصب: معصوم نهم و امام هفتم شیعیان.
تاریخ ولادت امام موسی كاظم: هفتم ماه صفر سال ۱۲۸ هجرى، برخى نیز سال ۱۲۹ را ذكر كردند.
محل تولد امام موسی كاظم: ابواء (منطقه اى در میان مكه و مدینه) در سرزمین حجاز (عربستان سعودى كنونى).
نسب پدرى: امام جعفر بن محمد بن على بن حسین بن على بن ابیطالب (علیه السلام)
نام مادر: حمیده مصفّاة. نامهاى دیگرى نیز مانند حمیده بربریه و حمیده اندلسیه نیز براى او نقل شده است.
مدت امامت: ۳۵ سال
تاریخ و علت شهادت: ۲۵ رجب سال ۱۸۳ هجرى، در سن ۵۵ سالگى، به وسیله زهرى كه در زندان سندى بن شاهك به دستور هارون الرشید به آن حضرت خورانیده شد.
محل دفن: مكانی به نام مقابر قریش در بغداد (در سرزمین عراق) كه هم اكنون به «كاظمین» معروف است.
________________________________________________________________
وضع جامعه ی عصرامام کاظم (علیه السلام) به گونه ای بود که قیام مسلحانه راه به جایی نمی برد. به همین دلیل آن حضرت تصمیم گرفت از راه های دیگری با حکومت طاغوت مبارزه کند.
* یکی از روش های بسیار مهم مبارزه امام، «نفوذ در حکومت» غاصب بود:
بدین منظور امام برای سامان دادن به مبارزات سیاسی و حمایت از نیروهای شیعی، برنامه ای تدارک دید که بر اساس آن نیروهای فعال و مطمئن، در مسئولیت های کلیدی حکومت قرار می گرفتند.
* روش دیگر مبارزه امام علیه حکومت، «تقیّه» بود:
این امر در سازماندهی و حفظ یاران بسیار مؤثر بود؛ زیرا موجب می شد که نیروها، شناسایی نشوند و شیعیان به سازماندهی خود بپردازند تا در فرصت مناسب علیه حکومت مبارزه کنند. بدین سان حضرت به یاران خود دستور داد که در بعضی موارد تقیّه کنند.
* روش دیگر مبارزه امام ، علیه حکومت «مبارزه منفی» علیه آن بود که در قالب های مختلف؛ از جمله عدم مساعدت مالی به حکومت، انجام می شد.
شیوه های مبارزه سیاسی امام به موارد ذکر شده خلاصه نمی شود، بلکه امام در قالب دعا، موعظه و حتی زندان رفتن به مبارزه با حاکمان عباسی می پرداخت. هنگامی که امام به دستور هارون به زندان افتاد، عرض کرد:
«پروردگارا! مدتها بود از تو می خواستم فراغت برای عبادت به من عطا فرمایی، اینک خواسته ام رابرآورده ساختی، تو را بر این نعمت سپاس می گویم.»
آن بزرگوار، شب تا صبح به استغفار بیدار و شب زنده دار بود و در سجده طولانی با چشم اشکبار با خدا به مناجات و راز و نیاز و زاری به درگاه خدا مشغول بود.
* گذشت و بردباری:
لقب «کاظم» برای حضرت گویای همین خصلت و شهرت ایشان به « فرو خوردن خشم و غضب» است.
* سخاوت و کرم:
جود و سخاوت، از بارزترین صفات پیشوای هفتم (علیه السلام) بود. امام امکانات مالی خود را که از راه زراعت و کشاورزی بدست آورده بود، در اختیار نیازمندان می گذاشت. آن بزرگوار، مواد غذایی و دیگر نیازمندیهای ضروری را به خانه مستمندان مدینه می برد، بی آنکه حتی خود مستمندان بدانند این نعمتها از کجا رسیده است.
* کار و تلاش:
موسی بن جعفر (علیه السلام) زمین زراعت داشت و خود به کشاورزی می پرداخت. حسن بن علی، یکی از یاران و شاگردان آن حضرت، از قول پدرش اینگونه نقل می کند:
موسی بن جعفر (علیه السلام) را در مزرعه اش در حالی که در اثر شدت تلاش و فعالیت، عرق تا قدم هایش رسیده بود، ملاقات کردم. پرسیدم: فدایت شوم مردان (کارگرانتان) کجا هستند که خود اینگونه مشغول کار هستید؟
فرمود: ای علی، بزرگوارتر از من و پدرم، با دست خودشان در امر زراعت کارمی کردند.
- عرض کردم آنان کیستند؟
- فرمود: «جدم رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) و امیرالمؤمنین و پدران بزرگوارم.»
- سپس فرمود: «کشاورزی از کارهای پیامبران و فرستادگان الهی و نیکوکاران است.»
١- بلحاظ قانونی هر فرد مسئول محتوای نظر ارسالی خود است ،که از طریق قانون با آی پی شناسایی و پيگيرى می شود